Sevgili Öğrencilerim,
Sizlere bir şey öğretme çabası içinde sizlerin içindeki bir kıvılcımı dahi kaçırma korkusu yaş ilerledikçe öyle artıyor ki ...Ah çocuklarım ah! Zaman çok hızlı ilerliyor. Öyle istiyorum ki bazen; dizi dizi oturun karşıma doyasıya sohbet edelim, birbirinizin saçını çekin ,ben de sizinle birlikte güleyim, bana saçma sapan sorular sorun doyasıya. Ben de çocuk olayım sizinle; aranıza karışayım. Cümleye büyük harfle başlamadan yazdığınız bir şiiri sadece şiir olduğu için çok beğeneyim. Hep beraber öyle gürültü edelim ki kulaklarımız çınlasın kahkahalarımızla. Bir haftayı tatil edelim; ziller hiç çalmasın. Dakikalarca “bir keresinde” diye başlayan hikayelerinizi zaman geçiyor korkusu olmadan dinleyeyim ve bana çocukluğumdan nostaljiler sunun dizi dizi. Evime gelin bir gün. Size ellerimle o yemeye doyamadığınız abur cuburlardan ikram edeyim. Gizli gizli yiyelim anne babalarınızdan habersiz. Yanında verdiğim kurabiyelere hep birlikte üşüşün ve sırayla almayın; sıraya girmeden hapır hupur döke döke yiyin; kuralları ihlal ederek. Ben de size şikayet edeyim canımı yakanları durmadan ve sonra 5 dakika sonra gidip barışalım o canımızı yakanlarla. Bir gün tahtaya umarsızca resim yapalım çizgiler çizelim karalayalım öğrenme ve öğretme kaygımız olmadan. Ziller hiç çalmasın mola vermeyelim. Bir gün ben de çocuk olayım sizlerle; hayat denen sınavda başarısız olmanız korkusunu hiç yaşamadan .
